W POSZUKIWANIU RAJU

Jean Delumeau opowiadał, że po publikacji trzytomowej Historii raju często był pytany o raj tak, jakby miał do niego klucz. Mówił, że chodzi o refleksję nad nadzieją, nad formami, jakie przybierała w kolejnych stuleciach, po czym najchętniej przywoływał anegdotkę o pewnym dialogu, który zdarzył się, gdy był spacerze ze wnuczkami – siedmioletnią Isabelle i pięcioletnią Florence – wczesną wiosną w okolicach domu. Powietrze było krystalicznie czyste, góry wyraźnie odcinały się na tle błękitu nieba, było tak pięknie, że Isabelle oznajmiła: „Tutaj jest prawie raj”. Florence spytała: „A co to takiego raj…?” Na co Jean Delumeau, wielki historyk, odpowiedział, że raj to szczęście, które się nie kończy. Ale dla małej Florence nie brzmiało to przekonywująco. „A skąd ty to wiesz?” – spytała. No właśnie – oto pytanie, które mimo upływających lat nie dawało mu spokoju.

I stąd książka W poszukiwaniu raju.

Czy nasze ziemskie drogi do raju to ślepa uliczka, czy prowadzą nas ku światłu?